Opowiadania o Lenie i Witku :-)

vehae

Dzieki Aniu. A kiedy był o tym Zygmuncie, bo chyba coś przeoczyłam.

gość

Dzięki Aniu! Niby tak zwyczajnie, a tak pięknie...

Ania

Anna Z

Ania jak zwykle potrafi uchwycić klimat... Można o zwyczajnych sprawach mówić pięknie. Trochę w takim klimacie był ten tekst Leny z ostatniego odcinka o tych zwykłych marzeniach.

zygus

Dzięki Aniu:)

Ania

Część 78

That the reason I love you is you (...)
is all that we've been through...

W sobotnie przedpołudnie Latoszkowie zawitali do Torunia. Odwiedziny u matki Leny przebiegały w miłej i rodzinnej atmosferze. Jak zwykle bowiem pogawędkom oraz poruszaniu bieżących spraw towarzyszyły również wspomnienia przeszłości: zarówno tej bliższej, jak i dalszej.
- Może napijemy się herbaty? - zaproponowała pani Maria, przewróciwszy kolejną kartę albumu. Jej goście kiwnęli potakująco głowami.
- To ja zrobię. - córka zaraz podniosła się z miejsca i udała do kuchni, nim zdążyli jej zaoferować pomoc. Kobieta nastawiła wodę, po czym z uśmiechem przysłuchiwała się toczącej się obok rozmowie. Spojrzała czule na męża, który cierpliwie, ale i z ogromnym entuzjazmem wysłuchiwał historii, jak to Lenka wróciła zapłakana ze szkoły z pierwszą dwójką z klasówki. Wiedziała, że zna on na pamięć tę opowieść i nie tylko ją. Za każdym razem okazywało się jednak, że dowiadywał się czegoś nowego. "Ba: sama się dowiaduję!" - zaśmiała się w myślach. Stojąc oparta o framugę drzwi, kątem oka dostrzegła znajdujące się na komodzie swoje i Witka zdjęcie ślubne. Przypominała sobie tamte chwile. Pomyślała, że niedługo miną od nich dwa miesiące; że wkrótce też czekają ją kolejne badania. "Niedługo... niedawno... dawno... wciąż..." - jej rozważania przerwał gwizdek czajnika. Zalała więc herbaty i wróciła do pokoju, skąd dobiegały wesołe głosy jej najbliższych.
- Tu na balu przebierańców. - pani Starska wskazała na jedną z fotografii. - W stroju królewny, która czeka na księcia - dodała żartem.
- Na białym koniu - dokończył Latoszek, lecz od razu się poprawił: - A nie, nie koniu. - zerknął na siedzącą nieopodal Lenę.
- Właśnie - ta potwierdziła rozpromieniona. - Ale teraz już się nie boję - oznajmiła. - W tym tygodniu byliśmy znowu w stadninie... - zaczęli opowiadać.

Dwie godziny później małżeństwo przechadzało się po toruńskim rynku. Świecące jasno słońce oświetlało znajdujące się wkoło kamienice oraz roześmiane twarze spacerujących.
- No widzisz, tak wygląda tu w dzień - powiedziała Lena radosnym tonem.
- Taa... Chyba jednak jest ładniej, jak jest ciemniej - stwierdził Witek z nutką ironii w głosie.
- Mówiłam ci, że ciągle narzekasz? - zapytała z przekorą.
- Dziś jeszcze nie - oświadczył z rozbrajającą szczerością. - Ale za to w ramach rekompensaty mogę cię zabrać na pierniki. - zatrzymali się na chwilę. - Nawet dwa: jeden dla ciebie, drugi dla mnie. Albo więcej weźmiemy - mówił.
- Jasne, tylko pamiętaj, że mama upiekła jeszcze twoje ulubione ciasto - zauważyła. - A może to i dobrze, przynajmniej wszystkiego nie zjesz - zachichotała.
- Bardzo zabawne, naprawdę - odparł. - Moje?
- No dobra, moje też - przyznała ze śmiechem. - Cóż, no... Po prostu jesteś jej ulubionym zięciem... - rzuciła zaczepnie.
- Bo jedynym - skwitował.
- Jedynym. - uśmiechnęła się szeroko do Latoszka i swoich myśli.
- Tak, tak. To co: idziemy? - podał jej rękę. Razem podeszli do stoiska, przy którym kupili dwa piernikowe serca, a potem ruszyli w dalszą drogę.

gość

Aniu, dziękuję za dostarczenie miłej lektury przed snem Smile

Czytałam z uśmiechem na twarzy. Po raz kolejny udowodniłaś, tym co napisałaś, że takie zwyczajne życie bohaterów może być pełne uroku. Super klimacik!

Anna Z

Dokładnie, ile w tym uroku! Czytam zawsze z zachwytem.

zygus

Tak, wspaniała lektura do poduszki Smile

Ania

Część 79

Can you feel the love tonight?
It's where we are...

Lena weszła do kuchni. Kiedy się odwróciła, wstrzymała na moment oddech. Zaraz potem jednak odezwała się radosnym tonem:
- Mamo! Ale mnie przestraszyłaś. - Czemu siedzisz po ciemku? - mówiąc to, zapaliła światło.
- Aa, tak jakoś. Właściwie przyszłam tylko, żeby napić się wody, no i usiadłam - odparła pani Maria. - Na chwilę - dodała.
- Właśnie widzę! - roześmiała się jej córka. - Już ja znam tę twoją chwilę. Nie raz przychodziłam rano, a ty spałaś na krześle - przypomniała, wyjmując kubek z kredensu. Matka zaś wciąż się jej przyglądała.
- No tak, bywało tak. Jak już usiądę i zacznę rozmyślać, to koniec. Dziś też tak... Tak wspominałam tamte chwile. Jeszcze niedawno byłaś taka mała... - rozjaśniła się.
Siadająca właśnie z drugiej strony stołu Lena chwyciła ją za rękę i uśmiechnęła się ciepło. Pani Starska odwdzięczyła się tym samym.
- A już myślałam, że nie możesz spać przez chrapanie Latoszka - córka przerwała trwające dłuższą chwilę milczenie.
- Nie, nie. A chrapie? - zapytała pani Maria.
- Zdarza mu się - odpowiedziała Lena. - To znaczy to jest bezdech nocny - doprecyzowała wesoło.
- Aha, tak to się fachowo nazywa - rzekła rozpromieniona matka. - A ty czemu nie śpisz? - nie spuszczała wzroku ze swojej pociechy.
- Nawet mi się nie chce na razie. Przespałam się trochę w samochodzie, bo Witek prowadził - ta wyjaśniła. - A teraz odsypia jeszcze ostatni nocny dyżur.
- Wczorajszy? - w głosie pani Starskiej pojawił się lekki niepokój. - Nic nie mówiliście.
- Nie. Jasne, że nie. Nawet bym mu nie pozwoliła jechać zaraz po nim w tak długą trasę - uspokoiła matkę.
- Tak myślałam - ta przyznała miękko.
- Wtedy przyjechalibyśmy do ciebie później - kontynuowała Lena. - Bo nawet, gdybym ja prowadziła, to i tak by oka nie zmrużył, tylko cały czas pilnował, jak jadę.
- Oczy ci się świecą, gdy o nim mówisz - zauważyła pani Maria z uśmiechem. - Zresztą z Witkiem jest tak samo. I z jakim zainteresowaniem ogląda te zdjęcia, słucha... Niczego nie udaje - podkreśliła.
- Nie ma wyjścia - zachichotała młodsza z kobiet.
- Ma, ma - stwierdziła Starska. Lena zaś skinęła potakująco głową, ściskając mocniej dłoń mamy.
- No. - pani Maria wytarła ukradkiem kąciki oczu. - Późno już, pora spać - oznajmiła, po czym ucałowała córkę na dobranoc. - I nie siedź zbyt długo - powiedziała jeszcze.
- Dobrze, mamusiu - rzekła Lena bez cienia jakiejkolwiek ironii. Jej głos wyrażał bowiem szczęście i wzruszenie.

Niebawem była z powrotem w pokoju. Usiadła na łóżku, starając się zrobić to najciszej, jak tylko potrafiła.
- A ty czemu nie śpisz? - usłyszała za swoimi plecami ukochany głos.
- Mogłabym zapytać o to samo - zaśmiała się w odpowiedzi.
- Taa? No dobra, no. Bo mnie obudziłaś - mężczyzna zaczął się z nią droczyć.
- Phi, na pewno! - zerknęła na niego z powątpiewaniem. - Poszłam po wodę i spotkałam mamę, więc porozmawiałyśmy sobie - poinformowała.
- Jejku, naprawdę? Nie może być! A nie no, w końcu tu mieszka - żartował.
- No widzisz - skwitowała, podczas gdy Latoszek oparł głowę na jej ramieniu. Milczeli tak przez moment.
- Słuchaj... - zaczął. - A kim był Robert? Vel Romek? - zapytał znienacka. Spoglądał podejrzliwie na żonę, choć odpowiedź znał z opowieści teściowej.
- Kto? Co? - zdziwiona Lena obróciła się ku niemu. - Aaa! To był mój ulubiony miś, bez którego nie potrafiłam zasnąć. A Romek miał na drugie - opowiadała. - No i któregoś dnia mama go wyrzuciła - mówiła dalej z udawanym smutkiem.
- Jejku! - odpalił przekornie.
- To wcale nie było zabawne! - zaprotestowała. - Wiesz, jak za nim tęskniłam? Ile łez wylałam? Jak mi go brakowało? - pochlipywała, jednocześnie z trudem powstrzymując śmiech.
- Tak, tak - Witek przybrał ten sam ton. Przy tym nieśmiało pogładził żonę po włosach. Ona uśmiechnęła się do siebie:
- Wiesz, co robiłam, jak byłam mała i nie mogłam zasnąć?
- Liczyłaś barany? - typował.
- Nie. A to działa w ogóle? - uniosła brwi.
- Na mnie nie - oświadczył. - No więc co wtedy robiłaś? - drążył temat.
- Wyobrażałam sobie i planowałam, jak będzie wyglądało moje życie za ileś tam lat - wspominała.
- I co było w tych twoich marzeniach? - spytał łagodnie.
- Na pewno nie barany! - rzekła, nie kryjąc rozbawienia.
- Taa, no to może owce w takim razie? - rzucił wesoło. - Albo jakaś czarna owca... - dodał po chwili z nutą ironii.
- Bardzo zabawne, naprawdę. - skarciła go wzrokiem. - Nie chcę, żebyś w ten sposób myślał. Wiesz, że to nieprawda. - Lena wtuliła się w Latoszka. - I bez żadnych mi tu takich - powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu.
- Tak, tak - podsumował, tym razem bez cienia jakiejkolwiek ironii. Jego głos wyrażał bowiem szczęście i wzruszenie, podobnie zresztą jak głos kobiety.
- I co było w tych twoich marzeniach? - powtórzył pytanie. Wtedy ona spojrzała wprost w jego ciemne oczy.

Anna Z

Ależ to piękne! Niby zwyczajne życie, ale tak wzruszające. Dzięki Aniu za miłą lekturę na niedzielę. Emocje mogą wywoływać takie sceny, niekoniecznie dramaty czy wręcz tragedie.

matylda93

Piękne, Aniu Smile

dziękuję za wspaniałą lekturę na niedzielne popołudnie Smile

Ania

Część 80

When I look into your eyes, I can see how much I love you (...)
When I look into your eyes, I see all my dreams come true...

- I co było w tych twoich marzeniach? - powtórzył pytanie. Wtedy ona spojrzała wprost w jego ciemne oczy. W nich zawsze odnajdywała wszystko, czego potrzebowała: iskierki radości wywołujące uśmiech i na jej twarzy; pewność przywracającą jej spokój i dającą poczucie bezpieczeństwa; nadzieję niepozwalającą się poddawać; troskę zmniejszającą strach i przypominającą, że nie jest sama. Miłość, która sprawiała, że czuła się wyjątkowa; która czyniła ją szczęśliwą.
- Długo by wymieniać... - szepnęła po chwili.
- Mhm... - przykrył swoją ręką jej dłoń. - Długo... Czyli mam rozumieć, że potrafiłaś zasnąć tylko z Robertem? - rzucił zaczepnie.
- Ja tego nie powiedziałam! - zachichotała. - Słuchaj, a ty miałeś jakiegoś takiego Roberta? - mówiła dalej tym tonem. - To może Robertę? - poprawiła się, widząc jego lekko zdziwioną i jednocześnie rozbawioną minę.
- Nie - zaprzeczył wesoło. - Chociaż...
- O! A jednak! - ucieszyła się. - Jak się nazywał? - nie spuszczała wzroku z męża.
- Jasiek - odparł.
- Wiesz, to nawet ja nazwałam swoją przytulankę bardziej oryginalnie - skwitowała. - Ale ładne imię - stwierdziła rozpromieniona.
- Weź pod uwagę, że ja mówię o poduszce - oznajmił.
- Toś się wysilił! - odpaliła. - Dobra, no. Co z tą poduszką? - drążyła.
- Nic.- wzruszył ramionami. - A co ma być? Kładłem się na niej i tyle.
- I liczyłeś owce? Gwiazdy? Cokolwiek? - wyliczała.
- A tobie się nie chce spać? - zapytał z przekorą.
- Nie! - oświadczyła, na co mężczyzna westchnął i pokręcił głową. - Wiesz co? - Lena pogładziła go po dłoni.
- No? - rzekł łagodnie.
- Lubię tak z tobą rozmawiać. - uśmiechnęła się ciepło. Latoszek podobnie.
- Tak to znaczy jak? - droczył się z nią.
- Tak. - spoglądali na siebie porozumiewawczo.
- Tak, tak. Nocą? - zaśmiał się.
- Nie tylko - przyznała. - To jest też odpowiedź na jedno z twoich wcześniejszych pytań - dodała wyjaśniająco. - Witek? - odezwała się cicho po chwili.
- No? - powiedział ponownie.
- Dobranoc. - zasypiała wtulona w jego ramiona.

Rankiem Latoszek zajrzał do kuchni.
- Cześć - przywitał się z będącą tam już teściową. - Tak wcześnie. Myślałem, że wstałem pierwszy, ale się nie udało - zażartował, na co Starska kiwnęła głową:
- A właśnie nastawiłam wodę na herbatę, więc udało ci się trafić na odpowiedni moment.
- Chociaż tyle dobrze - odrzekł wesołym tonem. - Może ci w czymś pomogę? - zaproponował.
- Nie, nie trzeba. - podziękowała mu uśmiechem.
- A może jednak? - nie dawał za wygraną.
- Możesz nakryć do stołu. - w końcu uległa. - Talerze są...
- Na górnej półce w szafce obok lodówki - Witek dokończył za nią, a pani Maria znów uśmiechnęła się ciepło:
- Widzę, że już się zadomowiłeś. - Ale to dobrze, cieszę się. Nie miałam nic złego na myśli - próbowała tłumaczyć, kiedy zięć zerknął na nią badawczo.
- Tak, tak. Rozumiem - mówił miękkim głosem. - Tylko po prostu wczoraj Lena zapytała mnie praktycznie o to samo.
- Więc może coś w tym jest. - padło w odpowiedzi.
- Może... - od razy pomyślał również o swoim rodzinnym domu, w którym od pewnego czasu też nie czuł się już tak obco.
- Co może? O czym rozmowa? - Lena zjawiła się w pomieszczeniu.
Cała trójka wymieniła radosne spojrzenia.
- Dzień dobry! - odezwał się Latoszek, mrugając porozumiewawczo do stojącej obok pani Starskiej. Ta zaś rzekła:
- No właśnie, dzień dobry.
- A dobry, nawet bardzo - skwitowała rozpromieniona Lena. - Czyli mam rozumieć, że rozmawialiście o mnie? - spytała, widząc rozbawione twarze najbliższych.
- Myślisz, że nie mamy lepszych tematów? - odpalił jej mąż wesoło.
- Dzięki! - odparła kobieta.
Pani Maria zaś z uśmiechem przysłuchiwała się tej wymianie zdań: w takich bowiem codziennych sytuacjach najlepiej dostrzegała, jak doskonale się znają, jak świetnie się rozumieją i jak - ku jej ogromnemu zadowoleniu - bardzo ze są ze sobą szczęśliwi. Zwróciła się więc do córki:
- Właśnie mówiłam Witkowi, że pewnie zaraz przyjdziesz. Często tak było, że pojawiałaś się dopiero wtedy, gdy śniadanie było na stole.
- Mamo! I ty przeciwko mnie?! - zachichotała Lena.
Znów rozbrzmiał beztroski śmiech i w takiej też atmosferze zasiedli do posiłku.

Wkrótce po nim Witek zaproponował żonie spacer, na co ona rzekła uśmiechnięta:
- No widzisz!
- No widzę - potwierdził. - Ale co?
- Że znów się sprawdza to, co powiedziałam wczoraj: że zdążyło ci się tu już spodobać. - nie kryła radości.
- Tak, tak. - rzucił Latoszek swoim zwyczajem.
- I nie jest tu już tak ohydnie? - zaplotła mu ręce wokół szyi.
- Trochę - zaczął się z nią przekomarzać.
- Trochę - zaśmiała się. - To o której jedziemy do domu? - spojrzeli sobie w oczy.

http://www.youtube.com/watch?v=dQSkuDWhaAo&ob=av2e

Anna Z

Śliczny obrazek o szczęściu! Bardzo mi się podoba. Dzięki Aniu!

matylda93

Piękne

mam nadzieję, że niedługo podobny obrazek będziemy mogli zobaczyć na antenie Smile

dziękuję Aniu Smile