Opowiadania o Lenie i Witku :-)

vehae

Opowiadanka zamieszczone tutaj bardzo mi się podobają. Szkoda tylko, że nie ma jedej rzeczy. Ale cóż. I tak cieszę się, że mogę sobie poczytać.

Aleks

Dziewczyny,wszystkim Wam należą się owacje na stojąco za te opowiadania.
Czekam na cedeki Smile

tusia2222

CZ.III

Witek niecierpliwie siedział na kanapie. Lena już od dwóch godzin była w łazience i szykowała się do wyjścia. Latoszek nie mógł zrozumieć, po co to całe przebieranie się, malowanie. Przecież to totalnie bez sensu!
- Chyba nigdy nie zrozumiem kobiet.- powiedział cicho do siebie.- Lena! Długo jeszcze? Ile można tam siedzieć?
- Jeszcze chwilę.- usłyszał w odpowiedzi.
- Tak, tak. Ja już widzę tą twoją chwilę.
- Ale ty marudny jesteś. Daj mi jeszcze pięć minut.
- W takim tempie, to może jutro dojdziemy do tego lekarza.
Nagle drzwi od łazienki otworzyły się i oczom Latoszka ukazała się dziewczyna. Wyglądała cudownie. Witek był pod ogromnym wrażeniem.
- No i jak?- zapytała z uśmiechem.
- Bardzo ładnie, tylko...
- Tylko?
- Chciałbym ci przypomnieć, że Wójcik ma już swoje lata i nie wiem, czy jego serce wytrzyma, gdy cię zobaczy.
- Oj Latoszek, Latoszek... Jakie ty czasem bzdury wygadujesz.- powiedziała lekarka, podeszła do ukochanego i delikatnie pocałowała go.- Poza tym ja nie idę do Darka.
- Nie?- zapytał zdziwiony.
- Przecież Darek ma urlop, zapomniałeś?
- Ahh, no tak. Cudowny urlop z żoną na Majorce. Szczęściarz... Ale.. zaraz, zaraz. Skoro jego nie ma, to do kogo ty się wybierasz, co? Pewnie wynalazłaś jakiegoś przystojnego lekarza i dlatego tak się wystroiłaś, co?- zażartował.
Lena zaśmiała się cicho i popukała lekarza po czole.
- Idę do Hany. Pamiętasz? Opowiadałam ci o niej. Ona pomogła mi szukać tego małego. Tretter przyjął ją do naszego szpitala. Wiesz... To bardzo fajna dziewczyna. Myślę, że się z nią dogadam.
- Ahh tak... I znowu nie będziesz miała dla mnie czasu. Już widzę te samotne wieczory przed telewizorem- powiedział Witek i zrobił smutną minkę.
- Oj, widzę, że czujesz się niedowartościowany.
- Oczywiście.
- Mój ty biedaku.Kupię ci rybki dla towarzystwa, chcesz?
- Wiesz co? Już mi lepiej.- odpowiedział i namiętnie pocałował ukochaną.
- Witek!- Lena oderwała się od niego i zaczęła się poprawiać.
- No co?
- Zjesz mi całą szminkę!
- No faktycznie... Problem stulecia- powiedział i zaśmiał się pod nosem.- Możemy już iść?
- Daj mi pięć minut.- powiedziała wesoło Lena i z powrotem zamknęła się w łazience.
- Kobiety...
Niecałe pół godziny później ,,Latoszkom" w końcu udało się wyjść z domu. Ponieważ szpital był niedaleko, postanowili, że się przejdą. Szli parkiem, trzymali się za ręce, rozmawiali o wszystkim i o niczym. Oboje byli bardzo szczęśliwi.
Jeszcze rok temu żadne z nich nie pomyślałoby, że mogliby zamienić ze sobą choćby jedno słówko, a teraz planowali wspólne życie.
Gdy dochodzili do szpitala, Lena nagle zatrzymała się.
- Stało się coś?
- Boję się.
- Czego ty się znowu boisz?
- No wiesz... A jak będzie coś nie tak?
- Lena, wszystko będzie dobrze- powiedział Latoszek i spojrzał ukochanej prosto w oczy- Będzie dobrze.
- Skąd wiesz?
- Przecież ja zawsze mam rację, zapomniałaś?
Starska mimowolnie roześmiała się. Jak dobrze, że miała przy sobie takiego mężczyznę.
- Przepraszam. Wyleciało mi to z głowy.
- Chodź uparciuchu.- powiedział Witek, wziął dziewczynę za rękę i razem podążyli w stronę szpitala.
Tak naprawdę Latoszek tylko udawał takiego spokojnego. W środku cały się trząsł, ale nie mógł tego pokazać przy Lenie. Musiał się trzymać. Dla niej.

karolcia

Ładnie;)

Ania

Część 47

Jeślibyś nie istniał ty, czy mogłyby pytania te:
po co żyć? po co żyć? zmienić się w proste słowa:
kocham cię na dobre i na złe?

Ledwo Lena i Witek weszli do mieszkania, rozległ się dźwięk telefonu.
- Cześć, mamo. No, właśnie wróciliśmy ze szpitala. Nie, w sobotę nie mamy już dyżuru. Nie ma problemu, Latoszek cię odbierze - kobieta zerknęła na narzeczonego, szukając u niego potwierdzenia wypowiadanych słów. Ten udał najpierw zdziwienie, a po chwili kiwnął potakująco głową. - Mhm... Tak, stoi tu obok mnie - kontynuowała rozmowę. - Yhm; pozdrowię, oczywiście. On też cię pozdrawia - rzekła, patrząc na machającego ręką Witka. - Ty też się trzymaj, pa, pa - położyła komórkę na kredensie.
- W sobotę koło południa, może trochę wcześniej. W każdym bądź razie jeszcze zadzwoni, co i jak - uprzedziła jego pytanie. - A twoja mama? - nastawiła wodę na herbatę.
- Coś wspominała, że w niedzielę rano; o ile w ogóle przyjedzie - odparł z ironią.
- W sumie jest jeszcze trochę czasu, ale też będziemy musieli wiedzieć dokładnie, żeby było wiadomo, czy zdążysz po nią pojechać na dworzec - udała, że nie słyszała drugiej części zdania.
- W razie czego rozmawiałem już z Pawicą - powiedział, na co Starska uśmiechnęła się. - Całe szczęście, że kolację wzięliśmy z bufetu. Teraz tylko podgrzać - otworzył stojący na blacie pojemnik.
- Yhm - potwierdziła, wyciągając z szafki dwa kubki. - Zaprosiłam do nas Basię, wpadnie jutro - poinformowała podczas nalewania do nich wrzątku. - Nie masz nic przeciwko? - dodała zaczepnie.
- Też pytanie - prychnął. - Jasne, że mam. Jak zwykle - oznajmił.
- Tak myślałam - skwitowała wesoło.
- To o której mam wybyć z domu? - postawił patelnię na stole.
- Przecież nikt cię nie wygania, zostań. Jakoś o 11 przyjdzie - podała mu talerze. - Ma pojutrze badania kontrolne. Mówi, że właściwie dobrze się czuje, wszystko w porządku, ale i tak cały czas sobie wmawia, że coś się dzieje - opowiadała z przejęciem.
- Aha; nie no, nie będę wam przeszkadzał, spokojnie sobie pogadacie. Ale ty dobrze się czujesz? - uważnie przyglądał się jej zmęczonej, a mimo to wciąż roześmianej twarzy.
- Witek! - skarciła go wzrokiem.
- Zapytałem tylko - zauważył ciepło.
- Dobrze, bardzo dobrze. Przecież wiesz, że powiedziałabym ci, gdyby było inaczej - spojrzeli na siebie porozumiewawczo.
To wieczne dopytywanie się nie irytowało jej już tak jak dawniej. Tak jak każdego dnia, tak i dziś dostrzegła w jego oczach troskę. Wciąż pamiętała przerażenie w jego głosie, kiedy zadzwoniła do niego podczas jednego z jego nocnych dyżurów. Pomimo wielu zapewnień nie dowierzał, że po prostu nie potrafiła zasnąć i zatelefonowała jedynie, żeby zapytać, co robi. Pamiętała, jak rankiem opowiadał, że chciał potem sprawdzić, czy wszystko dobrze, ale nie chciał jej też budzić telefonem, dlatego w końcu wysłał sms. Tylko przez moment wydawało jej się to śmieszne. Wielokrotnie bowiem właśnie nie słowami, lecz zachowaniem dawał jej odczuć, że się martwi.
- To co, jemy? - Witek swoim pytaniem wyrwał ją z zamyślenia. Przytaknęła.

Po zjedzeniu kolacji i posprzątaniu po niej przeszli do pokoju.
- Według naszej magicznej listy trzeba jutro załatwić jeszcze parę spraw. Zajmę się tym rano, a wy będziecie miały spokój - Latoszek usiadł na kanapie obok Starskiej.
- Czekaj, czekaj. Na salę można zajrzeć po południu, reszta też nie ucieknie. Pojedziemy tam potem razem, co? - zaproponowała.
- No dobra, no. Będę musiał sobie znaleźć inne zajęcie na przedpołudnie - zażartował, podczas gdy Lena oparła głowę na jego ramieniu.
- Stało się coś? - zaniepokoiło go trwające dłuższą chwilę milczenie.
- Myślę o tej pacjentce. Taka młoda, a... Powiedziała, że nie ma po co żyć, skoro nie może robić tego, co jest jej pasją... - urwała.
- Mhm, to trudne... - odrzekł krótko, by nie drążyć tego tematu. Bał się, ilekroć zaczynała taką rozmowę. Rozumiał, że bolesne doświadczenia i wspomnienia z nimi związane nigdy nie znikną, ale chciał, by dane jej było przypominać sobie o nich jak najrzadziej.
- Zawsze da się znaleźć inny cel w życiu - oświadczył, żeby zaraz zręcznie nadać rozmowie inny ton. - Oo, bieganie na przykład też jest niczego sobie - zaśmiał się.
- Yhm, byle tylko Adam nie wpadł na kolejny genialny pomysł i mnie do niego nie namawiał - ożywiła się.
- Tak, tak. Spokojnie, na razie wziął sobie za cel wyciągnąć cię na ryby - podpuszczał ją.
- Nawet mi nie przypominaj, a jemu tym bardziej - podniosła głowę.
- Tak, tak - ujął jej dłoń i ścisnął mocno. Spoglądali na siebie w milczeniu. Oboje wiedzieli, ile sobie wzajemnie zawdzięczają; ile już przeszli i ile jeszcze przed nimi. Sama obecność drugiego pozwalała wierzyć, że razem przetrwają wszystko, co ich czeka: to, co dobre i to, co złe. Lena nie potrzebowała jego zapewnień, że będą zawsze razem, że do końca życia... Czuła to w każdym jego geście. Czuła to również dzisiejszej nocy, kiedy Witek przebudził się i widząc, że nie śpi, objął ją mocniej. Ona wtuliła się w niego. Jego dotyk dawał jej poczucie bezpieczeństwa. Przytuleni spali spokojnie, mimo że za oknem szalała pierwsza letnia burza.

Anna Z

Ach, jakie to ładne.

gość

kasia:)

Bardzo lubię czytać Twoje opowiadanka pomimo ze nie jestem fanką akurat Latoszków. Smile

karolcia

Aniu cudownie

as_kolorowa · Gość

Widziałem zdjęcia z tego wypadku kolejowego. Ale się kopci.

Aleks

Dziewczyny,brak mi słów. Powiem tylko jedno: obie części są piękne Smile

Ania

Część 48

Jesteśmy razem już od tylu lat, z każdym dniem coraz bliżej.
Pamiętam wszystkie nasze dobre i złe chwile.
I chociaż wciąż ucieka czas, jesteśmy razem...

Latoszek przetarł talerze ścierką i schował je do półki. Spojrzał na siedzącą przy stole Lenę, która właśnie skończyła rozmawiać przez telefon.
- Czemu tak na mnie patrzysz? - spytała radośnie.
- Ponieważ zastanawiam się, jak to możliwe, że ja w tym czasie zdążyłem już pozmywać po śniadaniu - odparł z przekorą. - Czyli u Basi wszystko dobrze? - oparł się o szafki.
- Tak, wyniki są dobre, nie ma nic niepokojącego - uśmiechnęła się. Po chwili zwróciła uwagę na jego zatroskany wzrok. - Zapewniam cię, że nigdy nie czułam się lepiej. Wyniki też mam bardzo dobre, jak sam zresztą widziałeś - podeszła bliżej. - Nie martw się już tak - pocałowała go w policzek. - Aaa, wiem: tobie chodzi o coś innego. Po prostu chcesz się jakoś wymigać od tej podróży - zaczęła się z nim droczyć.
- Zwłaszcza jej pierwszej części - zażartował.
- Phi, nie ma mowy. Całe szczęście, że bilety już zarezerwowane - przypomniała, nawiązując do jego niedawnych słów. Jej szczery, beztroski śmiech utwierdzał go w przekonaniu, iż naprawdę wszystko zmierza ku dobremu.

- Witek, teraz twój telefon! - zawołała Starska, gdy rozległ się dźwięk komórki narzeczonego. Wstała z fotela i podeszła do komody.
- To odbierz! - dobiegło z łazienki.
- Jacek - zerknęła na wyświetlacz. - Tak, tak, dobrze się dodzwoniłeś - zachichotała do słuchawki. - Jak nie przyjedziesz?! Za trzy dni ślub, a ty... - mówiła na tyle głośno, że Latoszek zaraz zjawił się w pokoju. - No tak, skoro ty słyszysz nasz dzwonek do drzwi, to my tym bardziej - przerwała Mejerowi. - Dobrze, już. Zaczekaj moment... - z telefonem w ręce poszła otworzyć. Witek ruszył za nią - on zdążył już rozszyfrować podstęp przyjaciela.
- Jaki moment? Czekam tu i czekam od paru minut... - ich oczom ukazał się Jacek we własnej osobie.
- Cześć, wchodź - pierwszy odezwał się Latoszek.
- Hahaha, jakie to było zabawne - stwierdziła Lena z ironią.
- Trzeba było mi od razu dać Witka, z nim bym się szybciej dogadał - oznajmił Mejer, kiedy już wszedł do środka i przywitał się z obojgiem.
- Taa, specjalnie mnie wkręcałeś przecież: przepraszam, nie gniewajcie się, ale nie przyjadę - przedrzeźniała go.
- W niedzielę rano. Taa, bo trzeba wysłuchać do końca, a nie na podstawie domysłów wyciągać wnioski, błędne w dodatku - odpalił Jacek niby żartem.
- Tak, tak. Siadaj, siadaj - Latoszek wskazał na kanapę.
- Yhm, napijesz się czegoś? - zaproponowała Starska. Choć rozmawiali z Mejerem i udzielił im się jego nastrój, myślami byli zupełnie gdzie indziej.
- Z chęcią, tylko... Może lepiej, gdybyś ty mi coś przygotował, bo Lena dziś gotowa mi trucizny dosypać - ten zwrócił się wesoło do Witka.
- Wiesz, to wcale niegłupi pomysł. Problem w tym, że świadek nam się może jeszcze przydać - skwitowała. - A i tak w ogóle, to ty mnie nie lubiłeś - wypomniała mu.
- Stare dzieje - odrzekł Jacek.
- Dzięki - powiedziała kobieta. - To co: kawa, herbata, sok? - odwróciła się w kierunku kuchni.
- Nic, usiądź w końcu - oznajmił, uśmiechając się serdecznie. - Lepiej opowiadajcie, co tam u was - poprosił, kiedy wszyscy zajęli już miejsca na kanapie.
- No tak, jak widzisz - Latoszek poklepał go po ramieniu. - Lepiej opowiadaj, co tam u was - dodał.
- I gdzie masz resztę rodziny - wtrąciła Lena.
- U rodziców Alicji. Chcieliśmy was dzisiaj zaprosić na kolację. Wyskoczymy gdzieś w czwórkę, co? Wtedy sobie pogadamy, powspominamy... Chyba, że macie jakieś plany - Mejer obserwował przyjaciół. Ci przystali na tę propozycję. - Chciałem też wpaść do szpitala. Pojedziecie ze mną? W końcu tam było mi dane was poznać i to w sumie dość wcześnie - kontynuował.
- Tak, tak. No mi było dane poznać Lenę zaraz jej pierwszego dnia i od razu ją przejrzałem - rzekł Witek z błyskiem w oku.
- Że też musiałam akurat ciebie spotkać - westchnęła.
- Zawsze mogłaś gorzej trafić - odpowiedział z zawadiackim uśmiechem.
- Ejj, czemu spojrzałeś na mnie?! - obruszył się Jacek.
- Bo szukam u ciebie potwierdzenia, a co myślałeś? - wykpił się Latoszek.
Cała trójka znów wybuchnęła śmiechem.
- Mogę? - Mejer podszedł do stojącego obok regału.
- Jasne - odparli niemal jednocześnie, również wstając.
Jacek wziął do ręki album leżący na jednej z półek.
- Tamte zdjęcia tak osobno, bo już miejsca w nim zabrakło - wyjaśniła Starska.
- O, to wam nowy album dam w prezencie - oświadczył, przeglądając kolejne strony z fotografiami.
- Uff, jak dobrze, że nie sieć rybacką albo coś w tym stylu - roześmiała się.
- Widzę, że wam się nudzi beze mnie - podsumował Jacek wesoło.
- Taaak - przyznali zgodnie.
- To co? Jedziemy, moi państwo... młodzi - podczas wypowiadania ostatniego słowa mrugnął do Leny. - Muszę zobaczyć, co się pozmieniało od mojej ostatniej wizyty - rzekł po chwili.
- Oj, to możemy nie zdążyć przed kolacją - zauważył Witek pół żartem.
- Zdążymy. W końcu nasze spotkanie najważniejsze - podkreślił Jacek, co narzeczeni potwierdzili uśmiechem.
- No tak, spotkali się trzej przyjaciele - mówiła rozpromieniona kobieta.
- Z boiska - dokończył Latoszek.
- Weź mi nawet nie przypominaj. Trzeba było też grać - odparł Mejer.
Śmiech oraz ciągłe "a pamiętacie..." towarzyszyło im także w czasie spaceru po przyszpitalnym parku, na który najpierw się udali. Lena i Witek wciąż zerkali na siebie ukradkiem - rozmowa z Jackiem pozwoliła im po raz kolejny uświadomić sobie pewne istotne sprawy.

http://www.youtube.com/watch?v=8OB18c8shWI

FABIAN2

Super.....Szkoda, że już Jacka nie ma w serialu.

Anna Z

No właśnie... jego najbardziej mi brakuje. Fajnie Aniu, że poświęciłaś mu tyle miejsca.

as_kolorowa · Gość

Jak Ci go tak brakuje, to po prostu się z nim umów