Opowiadania o Lenie i Witku :-)

gość · Wysłany: Nie 20:45, 27 Mar 2011 Temat postu:

Aniu, aż serce rośnie jak czyta sie Twoję opowiadania Smile

Ania

Część 28

Trochę chmur, trochę słońca. Coś z początku, coś z końca.
Trochę pieprzu, ciut mięty. Część dróg prostych, część krętych (...)
Taka miłość w sam raz, idealna...

Zaspana Lena przetarła oczy. Zerknęła na budzik: powinien dzwonić za 20 minut. Obróciła się więc na drugi bok. Widząc jednak, iż miejsce obok jest puste, poleżała jeszcze tylko chwilę. Pościeliła łóżko, po czym zarzuciła na siebie szlafrok i udała się do kuchni.

Oparła się o drzwi. Przyglądała się Latoszkowi, który przygotowywał właśnie śniadanie.
- Dzień dobry, pani doktor - przywitał ją uśmiechem.
- Dzień dobry, panie doktorze - odpowiedziała radośnie. - Chociaż... sama już nie wiem, czy dobry... - podeszła do szafki.
- Co jest? - postawił na stole talerz z kanapkami.
- Nic... - wyjęła dwa kubki i zrobiła herbatę.
- Nie chcesz tam wracać? - zapytał zaskoczony.
- Chcę. Jasne, że chcę. Tylko powroty zawsze są trudne... - spojrzała na Witka. - Cudowne, ale i trudne - stwierdziła, siadając na krześle.
- Nie martw się. Ostatnio tyle przebywałaś w szpitalu, że dziś pewnie nikt nie zwróci uwagi - zażartował mężczyzna.
- Ty to mnie umiesz pocieszyć - oznajmiła pół żartem, pół serio.
- No... a teraz już jemy i jedziemy - podsunął jej talerz.
- Już? Przecież jeszcze wcześnie - zdziwiła się.
- Tak, tak, tylko... - zaczął. - O i ok, już budzik dzwoni. Zaraz ci wytłumaczę wszystko... - zapowiedział tajemniczo, zmierzając do sypialni. Starska uśmiechnęła się do swoich myśli.

- Mówiłam, że będziemy za wcześnie - zauważyła kobieta wesoło, kiedy oboje szli szpitalnym korytarzem.
- Mówiłem, że musimy przed dyżurem zajrzeć do pani Marii. Miała jakieś pytania, co do przyjęcia weselnego - przekomarzał się z nią Latoszek.
- O tej porze? Przecież jeszcze zamknięte... - bacznie go obserwowała.
- Poczekamy chwilę najwyżej - nie dawał za wygraną.
- Poczekamy, poczekamy... Bylebyśmy się na odprawę nie spóźnili - zatrzymali się przed bufetem.
- Spokojnie, nigdzie się nie spóźnimy - zapewnił Witek z błyskiem w oku. - Zwłaszcza, że dzisiaj odprawę mamy tutaj... - otworzył drzwi. W środku byli wszyscy ich przyjaciele oraz znajomi na czele z dyrektorem.

- Dziękuję za tak miłe powitanie - Lena musnęła Latoszka delikatnie w policzek.
- Ale to nie ja - roześmiał się mężczyzna.
- Wiem - uśmiechnęła się szeroko.
- To za co mi dziękujesz? - droczył się z nią.
- Tak z góry. Głównie za kawę, którą zaraz mi zaproponujesz, mam nadzieję - odparła, z trudem powstrzymując śmiech.
- Muszę to przemyśleć - żartował. - Dobra, zobaczmy najpierw te wyniki badań - wspólnie zaczęli przeglądać przyniesione przez pielęgniarkę dokumenty.

Po skończonym dyżurze wrócili do domu, gdzie zjedli kolację.
- Cieszę się, że już wróciłam do pracy - rozpromieniona Starska usiadła na kanapie i skuliła nogi.
- Ja też - przyznał Witek, podając jej koc. - Wszyscy się cieszą - usiadł obok niej.
- A przynajmniej tak mówili rano - rzekła wesoło. - Lubię ten szpital - oparła głowę na ramieniu mężczyzny.
- No co ty - na słowa Latoszka oboje parsknęli śmiechem.
- Jeden budynek, a tyle wspomnień - Lena pogłaskała go po ciemnej czuprynie.
- No tak... - przyznał, patrząc jej w oczy. - Spotkaliśmy się w szpitalu, poznawaliśmy się w szpitalu... - wyliczał ciepło.
- Nawet zaręczyny mieliśmy w szpitalu - przypomniała radośnie. "Tylko te pierwsze" - chciał odpowiedzieć, lecz ugryzł się w język.
- I Mejera poznaliśmy w szpitalu, i Pawicę, i... - kontynuowała kobieta.
- I się tylko Pawica ostał - zauważył Witek z lekką ironią. - Z czego się śmiejesz? - spytał po chwili, gładząc Starską po dłoni.
- Tak sobie - odparła z uśmiechem. - Najpierw Jacek z tymi zaproszeniami, dziś Adam, żebyśmy obrączek nie zapomnieli - wyjaśniła.
- No co, martwią się chłopaki - oświadczył z zadowoleniem. - A o obrączki mogą być spokojni. Tym razem nie trzeba będzie ich odbierać... - spojrzeli na komodę stojącą w rogu pokoju.
- Mhm... - Lena nachyliła się ku niemu, po czym pocałowała go namiętnie.

Zarówno Lena, jak i Witek byli szczęśliwi. Życie na nowo nabrało kolorów, ostatnio jeszcze bardziej wyrazistych i to nie tylko za sprawą trwającej już na dobre wiosny. Kwietniowa pogoda potrafiła być wszak zaskakująca...
Razem jechali do pracy, razem z niej wracali, razem mieli dyżury. Starska cieszyła się z tego powodu. Do czasu...

- Aaa, gniewamy się - westchnął Latoszek. Lena bowiem nie odzywała się całą drogę. - Co się dzieje? Przecież widzę - zapytał, gdy weszli już do mieszkania.
- Nic - kobieta wzruszyła ramionami.
- To o co ci chodzi? - nie rozumiał jej zachowania.
- O nic - uparcie wpatrywała się w podłogę. - Tylko o to, że... - wzięła głęboki oddech. - Bardzo mi pomagasz, naprawdę i za to jestem ci ogromnie wdzięczna, ale nie możesz przesadzać... - dokończyła poważnie.
- Ja przesadzam? Nie przesadzaj... - zażartował Witek, starając się nadać tej rozmowie inny ton.
- Nie, to ty przesadzasz - odrzekła. Oboje wpatrywali się w siebie. - Wiem, że chcesz mi pomóc, ale to nie znaczy, że musisz mnie we wszystkim wyręczać - stwierdziła.
- Ale przecież to nie jest wyręczanie, tylko... - mówił.
- Tylko co? A jak było z moją dzisiejszą pacjentką? - rzekła z przekąsem.
- Naszą pacjentką - zauważył ze spokojem, chociaż coraz trudniej było mu go zachować. - Po prostu widziałem, jak bardzo angażujesz się emocjonalnie w jej sprawę i dlatego chciałem... - próbował wyjaśnić.
- Nie możesz mnie uchronić przed całym światem... - urwała, żałując wypowiedzianych słów. Przecież zawsze tego chciała, żeby był, żeby ją obronił, żeby... Spuściła wzrok.
Latoszek zmarszczył czoło.
- Racja, nie mogę... - powiedział i wyszedł z pokoju.
Po chwili usłyszała trzaśnięcie drzwiami.

gość

Aniu, Twoje opowiadania to istne perełki! Pięknie jak zwykle! Ale widzę, że szykuje się na jakąś małą burzę?...

vehae

Fajne. "Na czele z dyrektorem". Oj, chyba tak nie będzie w serialu.

zygus

Świetna lektura do poduszki, tylko czytając ją nie da się łatwo zasnąć. ;p Jestem ciekawa co tam będzie się dalej działo....

Anna Z

Ach jak miło przed snem przeczytać taką historię. Nawet jak jakaś chmura nadchodzi. Ale bywa, ze z dużej chmury mały deszcz. Więc i może burza nie będzie groźna?

Ania

Aleks

Piękny cedek,jak zwykle Smile

Gość

dobrze dobrze ..niech będzie burza lubię emocje Razz

. Jak zwykle excellent Smile

Cudzoziemka

Aniu, jak zwykle pięknie. Ada, a kiedy ujrzymy Twoje dzieło?

Gość

jakby to powiedzieć.. dopadło mnie "wypalenie twórcze".. mam nadzieję że minie.

Aleks

Ja też mam taką nadzieję . Dziewczyny,ale wy macie talenty. Naprawdę,godne podziwu. Czekam cierpliwie na cdeki.

Ania

Część 29

Czasem się nie wie, dlaczego coś tam niechcący się rzekło.
Raj nasz zamienia się w piekło. Ja winię ciebie, ty mnie.
Na coś nie bardzo miłego zbyt poważnie się zanosi...

Stała w miejscu, nie bardzo wiedząc, co zrobić.
- Tak, najlepiej wyjść... - rzekła z przekąsem. Była zła i na niego, i na siebie. Złościło ją to, że wyszedł, że tak po prostu wyszedł.
- A gdyby został? - zadała sobie sama pytanie. Zastanawiała się nad odpowiedzią.

Czas mijał, a ona nadal siedziała sama. W końcu nie wytrzymała. Wybrała jego numer - telefon odezwał się w drugim pokoju. Zdenerwowana rzuciła swoją komórkę na półkę. Usiadła w fotelu i ukryła twarz w dłoniach.

Leżała na łóżku, ale nie spała. Nasłuchiwała, czy przypadkiem zaraz nie przyjdzie. W tym momencie było jej obojętne, co się dalej wydarzy: normalna, rzeczowa rozmowa; dojście do porozumienia lub kolejna kłótnia. Chciała tylko, żeby tu był.

Odetchnęła z ulgą, słysząc dźwięk klucza w zamku i odgłos otwierających się drzwi. Tak bardzo pragnęła pobiec do niego, przytulić się, ale... Coś ją jednak przed tym powstrzymywało.

Z ciężkim sercem wchodził do mieszkania. Też czuł się z tym źle. Chciał, mógł odezwać się pierwszy, lecz był zły, że w taki sposób potraktowała jego troskę. Pierwsze swe kroki skierował do sypialni. Zajrzał do środka. Upewniwszy się, iż nic jej nie jest, poszedł do łazienki.

Bez słowa położył się obok. Obojgu kłębiły się w głowie tysiące myśli; słów, które mogli wypowiedzieć. Mogli, ale... Nadal pamiętali również o tym "ale".
- Witek... - przerwała trwające już dobre kilka minut milczenie.
- Noo... - odparł po chwili.
- Przesadziłam - przyznała cicho, chcąc choć trochę rozładować napiętą atmosferę.
- Noo... - kiwnął głową. - Ja też... - dodał, myśląc jednak bardziej o swojej reakcji niż o opiece.
- Noo... - uśmiechnęła się lekko.
Znów nastąpiła cisza, mimo iż oboje mieli nadzieję, że ten niewidzialny mur, jaki ich teraz dzieli, runie jak najszybciej.
- Witek...Witek... - podniosła się i spojrzała na niego. Widząc, że śpi, także się położyła. Próbowała zasnąć. Latoszek otworzył oczy. Odetchnął głęboko.

Zamiast ukochanej twarzy Lena zastała rankiem na poduszce małą kartkę. "Pawica musiał coś załatwić, prosił mnie o zamianę dyżurów. Jestem w szpitalu" - przeczytała. Zgniotła ją. Przecież mieli mieć dziś wolne przedpołudnie, mieli je spędzić razem, mieli... Naciągnęła na siebie kołdrę.

Anna Z

Krótko, ale fajnie. Jak zwykle.

Ania

Dopiero po południu wróciłam z rekolekcji i ogólnie nie mam zbytnio czasu, dlatego tak krótko. Mam nadzieję, że uda mi się jakoś tak to zorganizować, by następna była dłuższa i w miarę szybko.

A i motto w cz. 29 pochodzi z piosenki "Zakochani" Ireny Santor i Jerzego Połomskiego.