Opowiadania o Lenie i Witku :-)

zygus · Wysłany: Nie 18:10, 13 Mar 2011 Temat postu:

Podpisuje się pod tym co powyżej napisała Ania Z Smile

gość · Wysłany: Nie 18:16, 13 Mar 2011 Temat postu:

Ania · Wysłany: Wto 22:10, 15 Mar 2011 Temat postu:

Część 26

Niczego więcej nam nie trzeba, kiedy na moment staje czas.
Kiedy jesteśmy bardzo blisko, ciągle mało nam nas...

Dochodziło południe. Przez uchylone okno do pokoju wpadały jasne promienie wiosennego słońca. Witek leżał oparty na ręce i wpatrywał się w śpiącą Lenę. Mimo późnej pory nie chciał jej budzić. Uznał, iż po stresie związanym z badaniami powinna odpocząć. Jemu wcześniejsze zdenerwowanie wynagradzał jej widok. Z radością wsłuchiwał się w jej regularny oddech. Powoli odgarnął z czoła kobiety niesforne kosmyki włosów. Ta uśmiechnęła się, po czym otworzyła oczy.
- Która godzina? - przeciągnęła się leniwie na łóżku.
Latoszek w odpowiedzi wzruszył jedynie ramionami.
- Yhm - Lena wtuliła się w poduszkę. - Wiesz już, która? - zapytała po chwili, nie podnosząc głowy.
- Nie - odrzekł wesoło.
- Czemu? - obróciła się w jego stronę.
- Bo mi się nie chce - oznajmił z rozbrajającą szczerością. Starska zachichotała, zaś mężczyzna cieszył się w duchu, że odzyskała spokój.
- No co? I tak mam dzisiaj wolne - stwierdził.
- Ja też - zauważyła rozpromieniona Lena. - Jeszcze dwa tygodnie - dodała z zadowoleniem, przytulając się do Witka. - A swoją drogą ciekawe, czy będziemy mieli razem dyżury... - zastanawiała się.
- Nie dość, że razem w domu, to jeszcze w pracy?! - Latoszek złapał się za głowę.
- Pff, nie to nie - udała obrażoną, lecz po nawet nie minucie oboje nie wytrzymali i wybuchnęli śmiechem.
- Dobra, zrobię jakieś śniadanie - powiedział Witek, wstając.
- Ale byłoby fajnie... - kobieta usiadła na łóżku. - Poza tym, gdybyśmy mieli dyżury tego samego dnia, byłoby łatwiej zaplanować urlop - drążyła temat. Spojrzała na Latoszka, który stał oparty o drzwi i ostentacyjnie ziewał.
- Ktoś tu wspomniał o śniadaniu! - śmiejąc się, rzuciła w niego poduszką. Gdy wyszedł, narzuciła na siebie kołdrę. Zamknęła oczy, przypominając sobie wydarzenia minionego dnia, wczorajsze rozmowy.

Podobne myśli miał w tym momencie Witek, kończący właśnie układać kanapki na talerzu. On również odczuwał pewnego rodzaju ulgę. Choć wiedzieli, że choroby nigdy nie będą mogli nazwać sprawą ostatecznie zamkniętą, to jednak wreszcie mogą coraz śmielej planować przyszłość, wspólną przyszłość.

- Nie ma to jak śniadanie w porze obiadu - Lena wkładała umyte naczynia do szafki.
- I to podobno ja ciągle narzekam - wypomniał jej ze śmiechem. Schylił się, by nie zostać trafionym lecącą w jego kierunku ścierką. - Ja tu taki miły jestem, a ty mnie atakujesz, czym popadnie - westchnął.
- Miły? - zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała lekko.
- Przynajmniej się staram - zażartował. - Co do urlopu, to mamy go już zaplanowany - przybrał poważną minę.
- Tak, na lipiec - rzekła radośnie. - Ale czekaj, czekaj: jak zaplanowany? Gdzie go spędzimy? - pytała z błyskiem w oku.
- Gdzieś na pewno - odparł mężczyzna wymijająco.
- Oj, Latoszek, co ja z tobą mam - uśmiechnęła się do swoich myśli.
- Skoro już jesteśmy przy ślubie i tym wszystkim, - Witek postawił na stole dwie szklanki i nalał do nich soku - to zmieniamy coś, czy zostajemy przy wcześniejszych ustaleniach? - podał jedną z nich Starskiej.
- Zostawmy tak, jak jest - odpowiedziała. - Porozmawiamy z panią Marią i załatwione. Chyba, że ty chciałbyś coś zmienić... - zaczęła.
- Ja nie - przerwał jej. - Tylko lepiej odpowiednio wcześniej uprzedź Monikę, bo okaże się, że zamiast skromnego przyjęcia będziemy mieli ogromne wesele na ileś tam osób - zauważył z ironią. Lena skarciła go wzrokiem, ale przyznała mu rację.
- Spokojnie, powiem jej - podsumowała. - Co jeszcze? Aaa, właśnie - wyjrzała przez okno. - Taka piękna pogodna. Może byśmy poszli... - oparła się o parapet.
- Na spacer - dokończył za nią. Oboje parsknęli śmiechem.
- Tak, a przy okazji wybrali w końcu zaproszenia - kontynuowała. Mężczyzna przystał na jej propozycję.

Niedługo potem przechadzali się po pobliskim parku. Szli powoli, przekomarzając się wesoło.
- Cześć - usłyszeli znajomy głos.

zygus · Wysłany: Wto 22:26, 15 Mar 2011 Temat postu:

Aniu, ale zrobiłaś niespodziankę, ale bardzo fajne są takie niespodzianki Smile

Ania · Wysłany: Śro 22:05, 16 Mar 2011 Temat postu:

Teraz to dopiero będzie niespodzianka, bo sama nie mam (jeszcze) pojęcia, kogo spotkali w tym parku Razz

Mam nadzieję, że wymyślę coś sensownego i w okolicach weekendu byłaby kolejna część.

vehae · Wysłany: Śro 22:08, 16 Mar 2011 Temat postu:

Może Bartosza?

Ania · Wysłany: Śro 22:12, 16 Mar 2011 Temat postu:

Anna Z · Wysłany: Śro 22:14, 16 Mar 2011 Temat postu:

vehae · Wysłany: Śro 22:16, 16 Mar 2011 Temat postu:

Dla mnie Edwards też odpada. Ale Bartosz? Czemu nie. On już dawno przestał być dla LiL zagrożeniem. Jakaś ciekawa sytuacja mogłaby być fajna.

Anna Z · Wysłany: Śro 22:47, 16 Mar 2011 Temat postu:

Bartosz nie będzie już u LiL wzbudzał emocji. A i u Bartosza emocje dawno wygasły. Zaraz po tym jak zaczął się spotykać z tą swoją dawną dziewczyną.

Ania · Wysłany: Nie 19:02, 27 Mar 2011 Temat postu:

Przepraszam za dłuższą przerwę, ale nie miałam ani czasu, ani weny. Tak teraz patrzę, że czas akcji moich opowiadań praktycznie pokrywa się z tym rzeczywistym (przełom marca i kwietnia).

Część 27

Jest w oczach twych kolor nieba z moich stron.
Jest uśmiech dnia; cienie liści, które drżą.
Jest w głosie twym echo naszych słów sprzed lat (...)
Jest w myślach mych miejsce wspomnień, które znasz,
bo często tak gościsz w nim, często tak...

- Jacek? Jacek! - krzyknęli niemal jednocześnie.
- Jacek, Jacek. Rozumiem, dawno się nie widzieliśmy, ale żeby mnie od razu nie poznawać?!? - Mejer podszedł bliżej. - Spotkanie z wami normalnie graniczy z cudem - stwierdził, gdy już się przywitali.
- No co ty - powiedział Latoszek z udawanym zdziwieniem, po czym cała trójka wybuchnęła śmiechem.
- Nic nie mówiłeś, że przyjeżdżasz - wypomniała mu Starska wesoło.
- Przyjechaliśmy tylko na dwa, góra trzy, dni. Plan mamy taki napięty, ciągle coś. Sam nie wiedziałem, czy i kiedy uda mi się z wami spotkać - wyjaśniał Jacek.- Poza tym chciałem wam zrobić niespodziankę - przystanął na chwilę.
- No i ci się udało - zauważyła Lena z uśmiechem.
- Bo Jacek to zawsze był udany - rzekł Witek z typową dla siebie przekorą.
- I kto to mówi?! - Mejer poklepał go po ramieniu.
- Ale ja się ciągle zastanawiam, jak tyś nas w tym parku znalazł - Latoszek podrapał się po głowie.
- Nijak - odparł Jacek. - W domu was nie było, w szpitalu was nie było. Telefonów też nie odbieraliście i już wracać chciałem - tłumaczył.
- I na całe szczęście, wybrałeś właśnie tę drogę - dokończyła Starska.
Skręcili na jedną z bocznych ścieżek.
- Co u was słychać? Gdzie masz resztę rodziny? - zapytał Witek.
- Dobrze, w porządku wszystko. Alicja jest z małym u swoich rodziców. Lepiej opowiadajcie, co u was, bo strasznie się pozmieniało od mojej ostatniej wizyty. Opowiadajcie: co tam? jak tam?- Mejer spojrzał wymownie na przyjaciół.
- Nijak - zachichotała Lena, wyprzedzając o dosłownie moment tę samą odpowiedź Latoszka.
- No widzę właśnie - Jacek uśmiechnął się serdecznie.
- U nas też dobrze wszystko - kontynuowała kobieta radośnie. - Może byście do nas wpadli? - zaproponowała.
- O właśnie, właśnie. Wtedy sobie spokojnie pogadamy - podjął temat Witek.
- Wielkie dzięki, ale nie wiem, czy nam się uda. Przyjechaliśmy na ślub siostry Alicji i wracamy - odpowiedział Mejer. - Obiecaliśmy jeszcze mojej mamie, że ją odwiedzimy, a wiesz, jak to z nią jest - zażartował.
- Szkoda - Latoszek rzucił w jego kierunku porozumiewawcze spojrzenie.
- A wy dokąd zmierzacie? - Jacek zatrzymał się.
- Po zaproszenia, specjalnie dla ciebie - roześmiała się Starska.
- Chyba przeze mnie - odrzekł wesoło Mejer.
- Też prawda - skwitował Witek. Lena skarciła ukochanego wzrokiem, a następnie zwróciła się do Jacka, żartując:
- Raczej dzięki tobie. Tak to Latoszek w ogóle nie chciał iść.
- Nie znam się na tym po prostu. Te wzory są dla mnie praktycznie identyczne - tłumaczył mężczyzna. - Ja nawet ich nie oglądam, tylko numerki typuję - rzekł półgłosem do przyjaciela.
- Słyszałam! - Starska wyprzedziła ich o kilka kroków.
- To może ja was zostawię?- pytanie, wypowiedziane przez Mejera z ogromną powagą, wywołało kolejny wybuch śmiechu. - No nic, muszę już iść. Dam wam znać, gdyby udało nam się znaleźć trochę czasu - mówił Jacek.
- Czekamy - odpowiedziała Lena.
- Tak, tak - potwierdził wesoło Witek.
Pożegnawszy się, Mejer skierował się na pobliski parking.
- Nie musicie się spieszyć z tymi zaproszeniami - zadowolony obrócił się na chwilę, spoglądając na szczęśliwą parę przyjaciół.

- Drogą eliminacji zostały trzy - oświadczyła Starska, nie podnosząc głowy znad założonego katalogami stołu.
- Kogo interesują zaproszenia?! - Latoszek wstał z kanapy. - W końcu to nie one są najważniejsze... - podał kobiecie rękę.
- Tak, tak - Lena podeszła do niego, uśmiechając się figlarnie. Witek objął ją.
- Pogniotą się przecież - parsknęła śmiechem, kiedy kilka zaproszeń upadło na ziemię.
- Bierzemy to, które nie spadło - spojrzał prosto w jej niebieskie oczy, w których błyszczały jasno radosne ogniki.
- Teraz jeszcze tekst musimy wybrać... - zaczęła wesoło.
- Cicho już bądź - zamknął jej usta pocałunkiem.

- Widzę, że was nie obudziłem - Jacek zastał Lenę i Witka przy śniadaniu.
- Nie, nie spodziewaliśmy się nikogo o tej porze - żartował Latoszek.
- Zjesz z nami? - zapytała kobieta.
- Nie, dzięki. Ja tylko na chwilę. Zaraz po południu mamy samolot, a wcześniej obiad u rodziców Alicji - powiedział Mejer.
- Hmm - westchnął Witek. - Chodź - oprowadził przyjaciela po mieszkaniu. Potem wyszli na balkon.
- Co wam tak wesoło? - Starska dołączyła do nich.
- Wspominamy stare dzieje - odrzekł Jacek.
Lena uśmiechnęła się i również oparła się o balustradę.
- Muszę lecieć powoli - Mejer zerknął na zegarek. - Odbijemy sobie następnym razem - dodał.
- Trzymamy cię za słowo - odparła Starska. - I pamiętaj o trzecim lipca - mówiła rozpromieniona.
- Przyjedź wcześniej, co? Wygląda na to, że jedynie wesela potrafią cię ściągnąć z Londynu - oznajmił Latoszek pół żartem, pół serio.
- Pamiętam i będziemy na pewno. Będziemy jeszcze rozmawiać, co i jak. A swoją drogą, kiedy się na coś czeka, czas chyba szybciej płynie - rzekł Jacek, przygotowując się do wyjścia.

Faktycznie, kolejne dni upływały bardzo szybko. Wiosenna pogoda sprzyjała spacerom. Kolacja u Burskich, wizyty u przyjaciół i znajomych... - Lena i Witek nie narzekali na brak zajęć, ale zawsze potrafili znaleźć czas tylko dla siebie, na rozmowy oraz kolacje w zaciszu własnego mieszkania. Starska bywała także w szpitalu - pomagała Latoszkowi i razem z nim stawiała diagnozy. Oboje chodzili również na kurs tańca.
- I co? - spytał Witek, kiedy Lena wyszła z gabinetu Żakowej.
- Dobrze - odparła krótko.
- A to podobno ja nie jestem wylewny - rzekł z nutką ironii.
- Nie możemy się spóźnić na ostatnie lekcje - zauważyła kobieta wesoło. - Pogadamy w samochodzie - musnęła Latoszka delikatnie w policzek.
Uśmiechnięci wyszli przed szpital. Na błękitnym niebie pojawiały się pojedyncze chmury, zasłaniając słońce...

vehae · Wysłany: Nie 19:12, 27 Mar 2011 Temat postu:

Dzięki Aniu. To są takie właśnie zwyczajne sytuacje, w których nic niby się nie dzieje. I takich niestety takich nie zobaczymy w serialu.

zygus · Wysłany: Nie 19:21, 27 Mar 2011 Temat postu:

To co pisze Ania, czyta się lekko, łatwo i przyjemnie;), a serial już nie zawsze tak się ogląda...

Anna Z · Wysłany: Nie 19:51, 27 Mar 2011 Temat postu:

Fajnie, jak zwykle. I Jacek! Dzięki za niego! Jedyna postać, której mi brakuje w serialu.

vehae · Wysłany: Nie 19:58, 27 Mar 2011 Temat postu:

No mi Jacka też brakuje. Liczyłam na jego powrót, ale oczywiście jak zwykle przeliczyłam się. Wygląda na to, że ja liczyć nie umiem.