Opowiadania o Lenie i Witku :-)

Anna Z

Fajny wspomnieniowy odcinek! Dzięki!

FABIAN2

Fajny, tylko taki krótki się wydaje.

zygus

Jak dla mnie każdy odcinek jest wspaniały, tylko ma zawsze jedną wadę... jest za krótki:)

gość

Aniu, jak zwykle- cudnie! Chciałoby sie jeszcze i jeszcze... Smile

Ania · Wysłany: Sob 16:20, 05 Mar 2011 Temat postu:

Część 24

We begin a life that's sure to never end (...)
You know I'm telling the truth -
- I'll spend the rest of my life loving you.
The rest of my life loving you...

- Tyle się ostatnio dzieje... - kontynuowała Lena. - Kurs tańca, wizyty u Amazonek. Mama czasem do nas wpada, Edyta, Monika, Adam, Basia... - wyliczała. - No i z wami oczywiście się spotykamy - uśmiechnęła się, spoglądając na Zosię.
- I przez to wszystko nie masz ani chwili spokoju - powiedziała Burska.
- Aż tak źle nie ma - roześmiała się Starska. - Ale to dobrze, dobrze... - zmieniła ton na bardziej poważny. - Naprawdę nie mam czasu - powtórzyła, a Zosia znów spojrzała na nią zaniepokojona. - Przemyślałam to i... naprawdę go nie mam, nie mamy. Wiesz, uświadomiłam sobie, że nie warto tracić czasu. Nie wiadomo, ile go jeszcze mam, mamy, ale trzeba go jak najlepiej wykorzystać... - wyjaśniała. Burska kiwnęła głową, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć.
- A wracając do tego spokoju, to właśnie teraz go mam - rzekła Lena.
- Cieszę się. Cieszę się, że udało ci się z tym uporać. To pomaga - odezwała się w końcu Zosia. - Wiem z własnego doświadczenia - dodała ciszej.
- Pomaga - Starska przyznała jej rację. - Tak, tak - podsumowała wesoło.
- A propos naszych spotkań, mieliście przyjść do nas na kolację. Zaproszenie nadal aktualne - przypomniała Burska z uśmiechem.
- Pamiętam, tylko niestety nie wiem, czy znajdziemy jakiś wolny termin w kalendarzu - zażartowała Lena.
- W takim razie pierwszy wolny macie już zarezerwowany, choćby jutro - stwierdziła Zosia.
- Jutro raczej nie. Rano mam badania kontrolne - powiedziała.
- Witek jedzie z tobą? - spytała.
- Nie, wolę jechać tam sama i on to rozumie - odrzekła Lena, po czym dopiła kawę. - I tak będzie, co ma być - dodała po chwili.

- Czy mi się wydaje, czy miałem cię po pracy zabrać od Zosi? - podrapał się po głowie Latoszek, widząc Starską czekającą na przyszpitalnym parkingu.
- Nie wydaje ci się - pocałowała go w policzek. - Wyszłam od niej wcześniej - tłumaczyła.
- Gdzie byłaś? - zapytał podejrzliwie.
- W lesie - odparła.
- Sama w lesie? Nieładnie, nieładnie - skwitował wesoło jej odpowiedź. - Czyli co teraz robimy? Jedziemy do domu czy gdzie? - zaczął szukać kluczyków do samochodu.
- Może przejdziemy się trochę, co? - zaproponowała kobieta.
- No dobra - przystał na jej propozycję.

- Nie, żebym był pamiętliwy albo coś, ale była mowa o spacerze, a nie o podziwianiu przyrody - zauważył Witek pół żartem. Zamyślona Lena nie wiedziała w pierwszym momencie, o co mu chodzi.
- Sądziłam, że to się ze sobą wiąże - szybko zrozumiała jego aluzję.
- Tak, tak, tylko niekoniecznie musimy ją kontemplować w milczeniu - stwierdził z nutką ironii w głosie. - Stało się coś? - spoważniał.
- Nie, wszystko w porządku - zapewniła. Szli dalej, rozmawiając.
- Wiesz, myślę czasem, jakby ułożyło się nasze życie, gdyby ten ślub jednak nie okazał się nieważny - wyznała Starska, gdy znaleźli się na polance, na której byli wcześniej - tuż przed jej wylotem do Anglii zaraz po ślubie.
- Lena... - przerwał jej. - Nie zmienimy tego, co było. Trzeba żyć dalej, mówiliśmy już o tym wielokrotnie - przypomniał.
- Wiem - spojrzała na niego. - I wiem, że tym razem nie zmarnujemy tej szansy - oboje uśmiechnęli się. - Niezależnie od tego, co będzie jutro... - rzekła cicho.
- Niezależnie od tego będzie dobrze - oświadczył ciepło. - Chodź - podał jej rękę.
- Dokąd? - spytała radośnie.
- Czy mi się wydaje, czy mieliśmy pójść na spacer? - droczył się z nią. Ruszyli przed siebie.

- Przyniosłem ci... - nie dokończył mężczyzna, bowiem Starska zasnęła na kanapie. Postawił więc kubek gorącej herbaty z miodem na stole. Okrył Lenę kocem, pogładził ją po policzku i kucnął obok. Przyglądał się jej przez dłuższą chwilę, a następnie podszedł do okna.
- Co robisz? - z rozmyślań wyrwał go ukochany głos. Objął ramieniem stojącą obok Lenę.
- Na pewno nie chcesz, żebym z tobą jechał? - zapytał, mimo iż był prawie pewien, jaką otrzyma odpowiedź.
- Na pewno... - szepnęła. - Zadzwonię... - spojrzała mu w oczy. Dostrzegła w nich troskę i miłość.

- Cześć, jak tam? Jak Lena? - Burska weszła do lekarskiego, gdzie był już Latoszek.
- Na razie nie wiem, nie mam od niej żadnej wiadomości - odetchnął ciężko. Wciąż miał w głowie jej wczorajsze wyznanie, że niezależnie od wszystkiego pragnie tylko jednego: kochać i być kochaną. Po raz kolejny wybrał jej numer...

Anna Z · Wysłany: Sob 16:56, 05 Mar 2011 Temat postu:

W twoich opowiadaniach jest klimat, którego w serialu już nie ma. Niestety. Dzięki.

kasia:) · Wysłany: Sob 17:43, 05 Mar 2011 Temat postu:

Uwielbiam czytac wasze opowiadanka:) Tylko szkoda że nie ma oststanio zadnych o Wiki i Przemku ostnio jakos ich polubiłam i im kibicuje:)

vehae · Wysłany: Sob 20:15, 05 Mar 2011 Temat postu:

Kiedy będzie ciąg dalszy? Zawsze w takich momentach przerywasz!

gość · Wysłany: Sob 20:40, 05 Mar 2011 Temat postu:

Aniu, potrafisz trzymać w napięciu! Piszesz pięknie i potwierdzam słowa Ani Z.- Twoje opowiadania mają klimat, którego w serialu jest jak na lekarstwo.

Ania · Wysłany: Sob 20:55, 05 Mar 2011 Temat postu:

ksenia · Wysłany: Sob 21:03, 05 Mar 2011 Temat postu:

Aniu, gratuluję! Ciepło i po ludzku. Gdyby tak jeszcze serialowi scenarzyści zechcieli tu zajrzeć Smile

zygus · Wysłany: Sob 21:14, 05 Mar 2011 Temat postu:

Tak scenarzyści chociaż trochę mogliby zaczerpnąć z opowiadań dziewczyn i serial na pewno wtedy byłby o wiele lepszy.... Aniu jak zawsze rewelacja:)

kasia:) · Wysłany: Sob 21:12, 12 Mar 2011 Temat postu:

Ania · Wysłany: Nie 16:15, 13 Mar 2011 Temat postu:

Część 25

I co czujesz, wiem...

Telefon nie przestawał dzwonić. Lena nie musiała nawet spoglądać na wyświetlacz - doskonale wiedziała, kto próbuje się z nią skontaktować. Wiedziała też, że ten ktoś nie da za wygraną i, jeśli nie odbierze, będzie dzwonił nadal. Zdawała sobie również sprawę z tego, iż nie tylko ona przeżywa całą sytuację. Wzięła głęboki oddech.

"Witam, Lena Starska. Zostaw wiadomość..." - z wyraźną ironią powtarzał za pocztą głosową. Zdenerwowany odłożył komórkę. Targały nim w tym momencie różne emocje. Przede wszystkim martwił się, jednak był także wściekły: po części na nią za ten brak informacji oraz w znacznej mierze na siebie za to, że tam z nią nie pojechał. Ukrył twarz w dłoniach. Nie tylko on bił się z podobnymi myślami. Na dźwięk telefonu podniósł się gwałtownie. Latoszek odetchnął z ulgą. - Gdzie jesteś? - zdziwił się. Pospiesznie wyszedł z lekarskiego.

Wybiegł przed szpital, po czym rozejrzał się wkoło. Dostrzegł znajomą postać i ruszył w jej kierunku. Kucnął obok ławki, na której siedziała. Spojrzał prosto w jej szklące się oczy. Z nich próbował wyczytać, co się wydarzyło.
- Czemu nie siadasz? - odezwała się w końcu Starska z lekkim wyrzutem.
- A mogę? - zapytał Witek z typową dla siebie przekorą.
Lena wybuchnęła śmiechem, w jednej chwili zniknęło całe dotychczasowe napięcie.
- Zastanowię się - uśmiechnęła się, ocierając drobne łzy napływające jej do oczu.
- Tylko trochę szybciej, bardzo ładnie proszę. Nogi już mnie bolą - zażartował, a tym samym ostatecznie rozładował atmosferę.
Kobieta przesunęła się, robiąc mu miejsce na ławce. Gdy Latoszek usiadł obok, oparła głowę na jego ramieniu.
- Jakieś plany na wieczór? - spytał, choć w jego głosie brzmiało tysiąc innych pytań, na czele z tym jednym najważniejszym.
- Na razie nie... - urwała, chcąc uporządkować myśli. Cieszyła się z dobrych wyników, chciała mu o tym jak najszybciej powiedzieć, lecz jedna sprawa nadal przysłaniała jej całą radość.
- O, to "na razie" zapowiada się ciekawie - kontynuował wesoło.
- Tak, tak - potwierdziła. Witek nie spuszczał z niej wzroku.
- To może kolacja na mieście? - zaproponował. - Zawsze znajdzie się jakaś okazja do świętowania... - przeszedł do sedna sprawy.
- No... - przyznała. - Ale dzisiejszą okazję wolę świętować w domu. Tak, badania nie wykazały niczego niepokojącego - uśmiechnęła się, po czym pocałowała mężczyznę.
- Tak, tak. Takie okazje tylko w domu - rzekł ciepło. Z serca spadł mu ogromny kamień.
- Tylko pamiętaj, że to ty mnie zaprosiłeś na kolację - zauważyła Lena ze śmiechem.
- Naprawdę? - udał zdziwionego i podrapał się po głowie. Beztroską wymianę zdań przerwał telefon.
- Muszę wracać na oddział - oznajmił Latoszek, chowając telefon do kieszeni.
- Szkoda. Chyba nie będę czekać. Spotkamy się w domu, co? - rzekła Starska.
- Dobra - przytaknął, a następnie pocałował ją delikatnie w policzek.
- Pa - pomachała mu. - Pamiętaj, że czuję się zaproszona na tę kolację - zawołała radośnie.
- Pamiętam, pamiętam - śmiał się Witek, znikając za szpitalnymi drzwiami.

Lena nie poszła jednak prosto do domu. Najpierw udała się na pobliski plac zabaw. Z uśmiechem obserwowała bawiące się dzieci, rozkoszujące się pierwszymi dniami wiosny. Przyglądała się matkom przechadzającym się po parku z dziecięcymi wózkami. Czyniła to, myśląc jednocześnie, że jeszcze kilka godzin temu sama miała nadzieję, iż jest w ciąży, że niedługo nie będzie przychodziła tu sama. Ta iskierka nadziei pojawiła się wprawdzie tak samo szybko, jak zniknęła, ale nie mogła o tym zapomnieć. To pragnienie było wciąż gdzieś w środku niej, nie od dziś. Skręciła na mniej uczęszczaną ścieżkę. "A jeśli... jeśli nigdy?" - nie potrafiła pozbyć się tej myśli. Była trochę zła na siebie: szła na badania kontrolne, mogło być źle, mogło jej zostać niewiele czasu, a teraz nie potrafi w pełni cieszyć się z tego, iż wszystko jest w porządku. "Wszystko?" - pytała samą siebie. "Chociaż... może widocznie tak ma być" - przemknęło jej przez myśl. Nauczyła się, że nic nie dzieje się tak ot, że wszystko jest po coś. "Skoro to nasze rozstanie pozwoliło nam się zrozumieć, może teraz też mam coś zrozumieć? Mamy?" - zastanawiała się. Zatrzymała się na chwilę. Tak bardzo chciała, żeby tu teraz był. Tak bardzo chciała usłyszeć jego "będzie dobrze", w które tak bardzo wierzyła. Wyjęła z torebki telefon. - Mała zmiana planów. Pójdziemy najpierw na spacer, ok? - powiedziała, gdy usłyszała w słuchawce ukochany głos, którego zwłaszcza teraz tak jej brakowało. - Spokojnie, tym razem nie będziemy podziwiać natury - dodała pół żartem, pół serio. - To widzimy się niedługo - uśmiechnęła się.

http://www.youtube.com/watch?v=ki42WK4Ck7w

Anna Z · Wysłany: Nie 16:24, 13 Mar 2011 Temat postu:

Pięknie się czyta i piękna piosenka. Dzięki za przypomnienie jej.