Opowiadania o Lenie i Witku :-)

Gość

Aniu jak zwykle.... przecież wiesz SUPER Very Happy

..nie martwcie się my się tu z Ania uzupełniamy ....jak mi się sesja skończy to ja wam tu dramatyczne napięcie zbuduję zobaczycie ..oczywiście jak wena pozwoli Smile

Ania

gość

Aniu, ale sprawiłaś niespodziankę! Smile

Piękne...

Anna Z

Potwierdzam. Naprawdę piękne. Nie muszą być dramaty, nieszczęścia, aby było ciekawie. Choć to ostatnie zdanie zabrzmiało tajemniczo.

zygus

I to piękną niespodziankę sprawiła Smile

FABIAN2

Jestem ciekawa co Lena miała na myśli ,, jeszcze tyle może się wydarzyć,,

vehae

Gość

tajemnicza końcówka Very Happy

czekam na rozwinięcie

Ania

Anna Z

O czytelników możesz byc spokojna!

Cudzoziemka

Racja! Ja bardzo lubię Twoje opowiadanie i z chęcią przeczytam kolejny rozdział. Smile

Ania

Cz. 23

My world is a better place, because of you...
http://www.youtube.com/watch?v=3Z5WpCvDHZk

- Cześć, Lenka - Burska spostrzegła wysiadającą właśnie z taksówki koleżankę. - Teraz się nie wymigasz od tej kawy - podeszła bliżej.
- Obawiam się, że dziś też sobie spokojnie nie pogadamy - rzekła Starska wesoło. - Jak tylko Witek skończy dyżur, jedziemy na kurs - wyjaśniła.
- Jaki kurs? - zdziwiła się Zosia.
- Tańca - odparła Lena. - Chodzimy na niego już tydzień. Ciekawa jestem tylko, kiedy Latoszek zacznie się wymigiwać - kontynuowała rozpromieniona.
- Ja? Niby dlaczego ja? - nie zauważyły wychodzącego ze szpitala lekarza. Ten musnął Starską delikatnie w policzek. - Poza tym ja tam chodzę wyłącznie dla ciebie - oświadczył, a obie kobiety uśmiechnęły się. - No co? Ja już wszystko umiem - stwierdził z dumą.
- Taaak? - Lena mrugnęła porozumiewawczo do Zosi.
- Znaczy prawie, znaczy... z każdą lekcją idzie nam coraz lepiej - podsumował mężczyzna.
- Powiedzmy - zachichotała Starska, po czym zerknęła na zegarek podsunięty jej przez Witka. - Oj, chyba bez tej kawy się nie obejdzie - zauważyła.
- To może jutro? Tak gdzieś przed południem? - zaproponowała Burska.
- Ok; zadzwonię jeszcze wieczorem - odpowiedziała.
- Jasne, nie ma problemu. Do zobaczenia - Zosia z radością spoglądała na roześmianych przyjaciół, którzy pomachali jej na pożegnanie i odjechali.

- Te kroki są całkiem proste - Latoszek zamknął drzwi.
- Tak, tak. Tak proste, że dziś mnie nawet tak bardzo nie podeptałeś - Lena zajęła się rozpakowywaniem zakupów.
- Mówiłem przecież, że idzie nam coraz lepiej - przypomniał ze śmiechem, wyjmując owoce z siatki. - Co to jest? - wskazał na pudełeczko leżące na dnie jednej z toreb.
- Karty, jakiś gratis do soku czy czegoś tam - odrzekła.
- Aaa, no fakt, coś tam gdzieś było - wyjął karty z pudełka.
- Zamierzasz sobie powróżyć? - spytała wesoło.
- Nie, mam lepszy pomysł: zagramy. Przegrany robi kolację - powiedział z błyskiem w oku.
- No dobra - zgodziła się bez chwili wahania.
- Albo... wiesz co, lepiej nie - Witek schował karty do szuflady.
- Czemu nie? A rozumiem: boisz się, że przegrasz... - zarzuciła mu ręce na szyję.
- Właśnie nie; boję się, że wygram - mówił z udawaną powagą. - Poza tym, jak przygotujemy ją razem, będzie szybciej - starał się ją udobruchać.
- Przekonałeś mnie - pocałowała go. - Ale i tak wiem, że po prostu obawiałeś się przegranej - śmiała się Starska, kiedy oboje stali już przy stole: ona kroiła warzywa, on zaś przygotowywał kurczaka.
- Wiesz, o czym sobie właśnie pomyślałem? - rzucił mężczyzna zaczepnie.
- Nie mam pojęcia - wsypała kukurydzę do miski.
- Robisz tę samą sałatkę, co wtedy, kiedy chciałem ci się pierwszy raz oświadczyć - rzekł, zaglądając do piekarnika.
- Mhm... - w oczach Leny pojawiły się figlarne ogniki. - A potem zapomniałeś pierścionka - wypomniała mu radośnie.
- Hahaha, to akurat pamiętasz - żartował.
- Takich momentów się nie zapomina - spojrzała na Latoszka. - No i nie tylko to pamiętam - stwierdziła. - Na przykład kurczaka zrobiłeś po swoim powrocie z sympozjum - przypomniała, uśmiechając się szeroko.
- Tak, tak, tak - podszedł do niej. - W końcu: przez żołądek do serca - objął ją delikatnie.
- Tobie udało się znacznie wcześniej trafić do mojego serca... - obróciła się w jego stronę.
- Widzę właśnie i to pewnie dlatego czaisz się na mnie z nożem - wybuchnął śmiechem, robiąc krok do tyłu.
- To tak na wszelki wypadek, jakbyś znowu zamierzał tak fantastycznie spalić dla mnie kurczaka - skradła mu całusa, po czym wyjęła z szafki talerze.

- Chyba trochę przesadziłem z przyprawami - ocenił Witek.
- Nawet trochę więcej niż trochę - Lena zjadła kolejny kawałek kurczaka. - Ale przynajmniej go nie spaliłeś - zachichotała.
- A ta dalej swoje - skwitował słowa kobiety. - Idę po sok. Jaki chcesz: pomarańczowy, wiśniowy...? - wstał.
- Wiśniowy będzie mi się już zawsze kojarzył ze ścianami - przerwała mu. - W sensie kolor - doprecyzowała.
- Tutaj jakoś go nie chciałaś - oboje rozejrzeli się po pokoju. - To jaki ten sok? - zapytał zniecierpliwiony.
- Buraczany - odparła, uśmiechając się do swoich myśli.
- Długo będziesz się jeszcze zastanawiać? - zadał wesoło kolejne pytanie.
- Jeszcze trochę - spojrzała mu w oczy.
- Czyli jak trochę? - zaśmiał się i, nie czekając na odpowiedź, udał się do kuchni. Wrócił po chwili z dzbankiem. Gdy skończyli jeść, przenieśli się na kanapę.
- To było prawie na początku, potem było jeszcze wiele niezapominanych chwil, no i kolacji rzecz jasna - Starska oparła głowę na ramieniu mężczyzny.
- Tak, tak. Pizza w lekarskim chociażby - parsknęli śmiechem.
- Albo sałatka grecka, albo... - urwała na moment, wpatrując się w Witka. U obojga bowiem to wspomnienie wywołało szereg innych. - Ale ją niezbyt lubię, bo nie dodałeś prawdziwej fety - odezwała się, przerywając tym samym trwającą ciszę.
- A z pierwszej kolacji tylko kurczaka pamiętasz? - Latoszek pogładził ją po włosach.
- Nie - uśmiechnęła się. - Pamiętam jeszcze, że kwiaty dostałam - zaczęła bawić się guzikami jego koszuli.
- Potem też jeszcze dostawałaś, czasami... - zauważył. - Raz nawet zostawiłem ci bukiet na masce samochodu - dodał. Widząc zakłopotanie rysujące się na twarzy kobiety, nie drążył dalej tego tematu - wyjaśniali go już sobie wielokrotnie. - Brakowało mi ciebie... - wyznał szczerze.
- A co: nie miałeś kogo pocieszać? - spytała wesoło mimo łez, jakie napływały jej do kącików oczu.
- Przestań; przecież wiesz, że cię kocham - odpowiedział ciepło.
- Wiem... - szepnęła, odwzajemniając jego pocałunek. - Wiesz co? - poklepała go po dłoni.
- Nie wiem - rzekł przekornie. - No wiem: w końcu jesteś szczęśliwa - kontynuował czule.
- Yhm - potwierdziła z uśmiechem. - I chociaż czasem niektóre miesiące to jakiś koszmar, to nie tracę wiary, bo ty to mnie umiesz pocieszyć - przyznała.
- Właściwie... właściwie mogę powiedzieć to samo... - wydusił w końcu.
- Wiem... - wtuliła się w niego. - Bo cię znam... - wyprzedziła jego kolejne pytanie. Oboje uśmiechnęli się i zatonęli we wspomnieniach. Tych cudownych momentów i tych złych chwil, które wspólnie udawało im się zmienić w piękniejsze. Wspomnieniach chwil, które wpłynęły na nich oboje i każdego z osobna.

Rano Witek podwiózł Lenę do Zosi, a sam pojechał do pracy.
- Chyba wieki nie rozmawiałyśmy - Burska postawiła na stoliku dwie filiżanki z kawą.
- No niestety, jakoś tak się złożyło wszystko. Nie było okazji - tłumaczyła Starska.
- Okazja zawsze się znajdzie - roześmiała się Zosia. - Opowiadaj, co tam słychać - poprosiła. Podczas gdy przyjaciółka mówiła, bacznie ją obserwowała. Burską cieszył zwłaszcza jej dobry nastrój.
- Całe szczęście, że już nie masz tych czarnych myśli - pozwoliła sobie na drobną uwagę.
- Tak, dobrze - przyznała Lena, dodając po chwili: - Inna sprawa, że nie mam na nie czasu...