"Na dobre i na złe"

rybka25r

vehae, czy Ty wątpisz w uczucia Latoszka?

rybka25r

matylda i magdam, czemu się nie przyłączycie do dyskusji? Wink

Anna Z

vehae

Anna Z

rybka25r

matylda93

vehae, nie obraź się, ale czasami mam wrażenie, że naoglądałaś się za dużo amerykańskich filmów albo nigdy nie byłaś w podobnej sytuacji, w jakiej znajduje się Lena i Latoszek. Te wszystkie wielkie emocje, których oczekujesz są. Tylko nie przedstawione tak jak na tanich filmach, a w sposób bardziej rzeczywisty. Uwierz mi, że można zamartwiać się na śmierć o osobę, którą się kocha i jednocześnie robić dobrą minę do złej gry. W zasadzie to jest wtedy najlepsze, co można zrobić. Tak się składa, że byłam zarówno na miejscu Leny jak i Witka, więc nie są to puste słowa, wiem, co mówię. Kiedy jesteś chora, kiedy wiesz, że Twoje dni są policzone, że terapia, której się poddałaś, może Cię zabić, kiedy masz świadomość, że możesz więcej nie zobaczyć swoich bliskich, to masz wystarczająco dużo zmartwień i ostatnia rzecz, której potrzebujesz, to bliscy, którzy się nad Tobą użalają, którzy przy Tobie płaczą i widzisz ich strach, rozpacz i brak nadziei. W takiej sytuacji doceniasz każdą osobę, każdy gest, każde słowo, które daje nadzieję, które sprawia, że choć trochę mniej się boisz, choć na chwilę możesz poczuć się normalnie. Będąc w podobnej sytuacji jak Lena, miałam przy sobie zarówno osoby, które zalewały się łzami w mojej obecności i mówiły mi jak bardzo się boją, oraz osoby, które traktowały mnie normalnie, normalnie ze mną rozmawiały, starały się skierować moje myśli w inną stronę, dodawały mi siły, odwagi i nadziei, nie płakały ani nie pokazywały emocji.nie przy mnie. a mimo to, ja w ich oczach widziałam troskę, strach, miłość, resztki nadziei...w oczach widać wszystko. Jak myślisz, czyja obecność bardziej mi pomagała? Jeśli chodzi o Latoszka, to nie wiem, czy byłaś kiedyś w podobnej sytuacji, bo to, co piszesz, że chciałabyś zobaczyć, to scenariusz jakiegoś filmu, a w NDiNZ stawiają na rzetelność (fakt faktem nie zawsze im się to udaje, ale przynajmniej się starają). A w rzeczywistości często jest tak, że będąc na miejscu Witka nie możesz sobie pozwolić na chwilę słabości nawet wtedy, kiedy nie jesteś przy osobie chorej. A dlaczego? Z prostego powodu. Po chwili słabości, załamania, okazania strachu, jest dużo ciężej się podnieść, walczyć, dodawać siły. Jeśli pozwolisz sobie na wypłynięcie wszystkich uczuć choć na krótką chwilę, to potem upływa dużo czasu zanim się podniesiesz, otrząśniesz i będziesz miała siłę walczyć nie tylko za siebie ale także w pewien sposób za osobę, którą kochasz. To nie są łatwe sprawy. A w NDiNZ pokazują to naprawdę realistycznie. Tu nie chodzi o wybuchy emocji, płacz, lament, itp. Tu chodzi o to, co czujesz wewnątrz siebie, a to widać w oczach. I ja widzę to u Latoszka. Jego oczy pokazują wszystkie emocje, każdy drobny gest, pokazuje jak bardzo Lenę kocha, jak się o Nią troszczy i jak bardzo się boi. Do tego nie potrzeba wielkich słów. Do tego w ogóle nie potrzeba słów. Witek stara się jak może. Pamiętaj, że dla Niego to też nie jest łatwa sytuacja. Często rodziny chorych i ich bliscy cierpią dużo bardziej niż sami chorzy, bo patrzą na osobę, którą kochają, widzą, jak bardzo cierpi i oni cierpią, bo nie mogą w żaden sposób tej osobie pomóc, nawet w najmniejszym stopniu ulżyć. Jedyne, co mogą zrobić, to BYĆ. I to właśnie Latoszek robi. On po prostu JEST. I stara się wlać w Lenę nadzieję, aby nie skupiała się na tym, co jest, ale myślała o przyszłości, o tym, że będzie jakieś potem, że będzie miała przyszłość. I to jest najlepsze, co teraz Witek może zrobić. W chorobie każdy jest sam. Nikt nie zrozumie chorego w 100%, tylko inny chory. Nikt też nie zrozumie rodziny chorego, tylko inna rodzina innego chorego. Jeszcze jedna sprawa. Mówisz, że Latoszek nie okazuje emocji, otóż często jest tak, że człowiek, który wie, że musi walczyć za siebie i za chorą osobę, który wie, że musi mieć siłę i nadzieję za dwie osoby, swoje emocje chowa głęboko w sobie po to, aby lepiej pomóc chorej osobie i tak naprawdę, emocje te ujawniają się dopiero, kiedy jest już po wszystkim. Kiedy ta sytuacja się skończy. Czy to wyleczeniem czy śmiercią. Ale dopiero na koniec. Dopiero wtedy wszystko z człowieka "spływa".
A jeśli chodzi o sepsę po chemioterapii, to można ją przeżyć. Nigdy nic nie jest przesądzone. Byłam mała kiedy, po którejś z kolejnych dawek chemii, dostałam sepsy. Miałam policzone minuty, a jednak żyję. I to nie był pojedynczy przypadek, zdarzyło mi się to kilka razy podczas leczenia onkologicznego. Fakt faktem, mój organizm się potem zbuntował totalnie i nie mogłam przyjąć całej chemii, musiało mi wystarczyć to, co już wzięłam i wtedy pozostała tylko nadzieja, że tyle chemii wystarczy. Dlatego sądzę (a przynajmniej mam wielką nadzieję), że Lena przeżyje. A leczenie onkologiczne to nie jest bajka, prawie po każdej chemii następuje kryzys, pojawia się mnóstwo przeróżnych skutków ubocznych, które dodatkowo osłabiają i wyniszczają organizm. M.in. dlatego chemia jest tak niebezpieczna.

Anna Z

Witaj matyldo93. Tak trafnie ujęłaś to co usiłowałam wcześniej napisać, że wypada mi się tylko podpisać obiema rękami. Masz rację, najlepiej widać w oczach Witka to co czuje. A tam są wszystkie emocje, od strachu po cieniutką nitkę nadziei. A rozmowa z panią profesor? Przecież tam jak na dłoni widać, ze Witek w tej chwili nie jest lekarzem, który oczekuje konkretów typu "przecież mówiłam, że tak będzie" po "trzeba być dobrej myśli". Witka interesuje wyłącznie to, że jest coraz gorzej... On się po prostu boi, że stanie się to najgorsze. A nagrywane dla Felka wyznania Leny tylko go przekonują, że ona już się poddała, choć wmawia mu, że to tylko taka namiastka rozmowy z dzieckiem. Poza tym ten wydawałoby się pozbawiony jakiejś wyższej wrażliwości Latoszek (w końcu sam siebie nazywał gruboskórnym gburem) potrafi doskonale zrozumieć uczucia matki oddzielonej od syna. Dla mnie to jest również dowód, że ta gruboskórność to pozór. I naprawdę jestem pełna uznania dla Bartka Opani za taki a nie inny sposób zagrania w ostatnich odcinkach, nie teatralny, ale bardzo wyważony i oszczędny. Anita gra bardziej emocjonalnie, bo musi oddać również emocje matki tęskniącej za dzieckiem, mającej świadomość, że być może już nigdy go nie zobaczy. Ale też w grze Anity nie ma cienia przesady.
Natomiast jeżeli mam o coś pretensje do scenarzystów, to o ten pomysł z nagrywaniem na dyktafon wyznań Leny. Pomysł skopiowany z pewnego filmu amerykańskiego, typowo melodramatycznego wyciskacza łez z matką chorą na raka i nagrywającą dla swego najpierw jeszcze nienarodzonego dziecka, a potem niemowlęcia opowieści o sobie. I tak sobie pomyślałam, słuchając urywanego głosu Leny, że gdyby jej syn za kilka lat wysłuchał tej opowieści umierającej mamy, to nabawiłby się ciężkiej traumy na całe życie. Bo już na pewno nie jest łatwo żyć ze świadomością, że matka umarła dlatego, ze go urodziła, to jeszcze usłyszeć głos dochodzący jakby zza grobu... Brrr... Dla mnie to był taki tani chwyt pod publiczkę.
Dlatego z niepokojem czekam na ten ślub z odc. 484, bo też mi to trąci tanim melodramatyzmem. No chyba że ten ślub potrzebny jest po coś.

vehae

Witaj Matyldo. Mam nadzieję, że zostaniesz na dłużej na Forum. W każdym razie cieszę się, że jesteście zadowolone. Ja nie jestem. I w dodatku w ogóle nie rozumiecie czego ja oczekuję. Bo na pewno nie tanich chwytów z melodramatów. Oglądajcie sobie i piszcie na Forum. Ja może dla odmiany trochę poczytam.
Dopisek:
To nie jest do końca tak, że nie mam pojęcia o chorobach, pobytach w szpitalu itd. Macie rację, że niedopuszczalne jest, aby rozlkejać się przy chorym. Ale naprawdę nie uwierzę, żeby Latoszka mogło nie ruszyć, jak Lena będzie w stanie krytycznym. Ale pewnie znowu z dużej chmury mały deszcz. Nie chce mi się nawet oglądać. Bo to nie jest w porządku najpierw coś zapowiadać, a potem żeby to się wszystko rozwiewało. Przede wszystkim jestem rozczarowana tym, że choroba Leny jest przedstawiana z jej strony, a ze strony Latoszka w ogóle.

Anna Z

vehae

Ja się nie obraziłam, ani też nie czuję się urażona. Po prostu widzę, że moje dywagacje nie mają sensu. Po prostu widzę po wczorajszym odcinku, że moje przypuszczenia nie będą miały miejsca. Dlatego już nie będę się wypowiadać, bo tylko mącę.

zygus

Anna Z

W ogóle dywagacje są formą zabawy. Ja w tym sezonie za każdym razem trafiam jak kulą w plot, ale to ani powód, żeby kolejnymi hipotezami nie dzielić się na forum, a tym bardziej nie powód obrażać się na serial. Dlaczego zaraz tak serio traktować to wszystko co się w naszych głowach urodzi? I tak ostatnie słowo należy do scenarzystów.

vehae

rybka25r

Witaj Matyldo. Mam nadzieję, że Magdam też się przyłączy do rozmowy.
Teraz, kiedy jestem już spokojna o Lenę, zastanawiam się jak będą wyglądać oświadczyny Latoszka Smile

Odbędzie się to spontanicznie, pod wpływem chwili, czy może Witek wcześniej się przygotuje, kupi pierścionek i kwiaty.
Georgia od dłuższego czasu nie odzywa się Rolling Eyes